Geen recept, wel inspiratie!
Hallo! Tijd voor een on tourtje op eerste paasdag. Maar vandaag was het moment om er eens een mooi blogje over te schrijven.
Al sinds jaar en dag (vooral die dag) wordt er door mijn moeder, en iedereen die er op eerste paasdag is, Involtini gegeten. Ik weet dus ook niet beter. Dus als wij daar ook zijn op eerste paasdag mogen we daar van meegenieten. Het was nu zelfs al zo erg dat we in de familieapp een berichtje kregen: “Komen jullie involtini eten?” ipv komen jullie gezellig eerste paasdag bij ons of weet ik het wat. Binnen denk ik twee minuten reageerden zowel Tim, Jan als ik met JAA.
Want lieve mensen, jullie weten dat ik megafan ben van de Italiaanse keuken. Maar in die Italiaanse keuken is Involtini wel een van mijn all time favourites. Wel degene die moeders maakt dan, want zelfs in Rome (ja ik zeg dit echt) was de Involtini niet zo lekker als bij mams. Maaaar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de credits niet honderd % naar mama moeten. Jawel, wel voor het maken natuurlijk. Maar Opa van Bloois heeft dit recept eens los weten te frutselen in een restaurant. Dus opa, bedankt daarvoor!!!
Maar, zometeen meer over de Involtini, nu eerst het voorgerecht. Dit was een probeersel. Nou, een briljant probeersel als je het mij vraagt. Mama had bladerdeeg in een muffinvorm gedaan en deze in de oven gedaan. (wel eerst erwten er in als bakvulling zodat er niet een homp bladerdeeg uit de oven kwam). Dit ging prima. Oke ze vond de hele week nog bakerwten terug in huis, maar dit is een detail, waar ik geen last van had.
In het bladerdeegbakje kwam een vulling van een romige saus (inmiddels weet ik dat het een kazen pasta saus is), en prei. Afgetopt met wat stukjes seranoham. Dit is écht lekker. En dit ga ik, zonder de ham, zeker eens verwerken bij een vegetarisch hoofdgerecht.
Maar! Daarna volgde de Involtini. Traditiegetrouw wordt dit vergezeld met een groene salade en gefrituurde aardappeltjes. Tim en ik hadden van te voren al geappt wat moeders dit jaar nou weer zou zeggen over de aardappeltjes. Want hoewel wij het altijd echt lekker vinden (serieus, echt niks mis mee) roept moeders ieder jaar “Oh de aardappeltjes zijn te slap :(” “Oh heh de aardappeltjes zijn te krokant” “Aaahhh de aardappeltjes…” Afijn, je snapt het. Waarna Tim en ik elkaar verzuchtend maar eens aankijken en nog een hap nemen van de prima aardappeltjes.
Dus stiekem hadden we al een beetje een soort weddenschap dat er dit jaar weer wat aan de hand zou zijn (of nouja aan de hand, volgens moeders dan). En ja hoor. We zaten aan tafel. Nog geen twee tellen. “Ja jongens ik heb het dit jaar anders gedaan, ik heb kant en klare aardappeltjes want er is ieder jaar iets mis mee”. Meer dan een grijns en de hand opzij steken voor een boks naast elkaar hoefden wij niet te doen. We hadden weer gelijk. HA.
Maar, naast de heerlijke aardappeltjes en salade was het natuurlijk daar, DE INVOLTINI! En hij was dit jaar zoooo lekker. Ik heb begrepen dat mama een stuk biologische fricandeau had gekocht. Nou, we mogen zeggen, dit was een van de lekkerste. Jullie weten dat er bij on tour nooit een recept komt he. En de grap is, al heb ik dit nu zo’n 15 keer gegeten, ik zou niet weten hoe ik het moet maken. Ik weet dat het dus fricandeau is, omwikkeld met kaas en ham en dan in de oven in een tomatensausje. Maar niet zomaar een sausje, nee, een heel lekker sausje. Dus er zitten vast tig kruiden in. En er is ook van te voren iets met de fricandeau gedaan ipv hem lukraak in de ovenschotel doen.
Maar stiekem wil ik ook helemaal niet weten hoe dit moet, dit moet moeders gewoon maken, klaar uit! 😀